Kompeks Jonasza czyli Abraham Maslow o strachu przed sukcesem

I to obraz siebie daje nam największą dźwignię. O obie strony zresztą.

„Boimy się naszego najwyższego potencjału (oraz naszego najniższego). Generalnie, najbardziej obawiamy się stania się tym, kogo widzimy w momentach naszej największej świetności. Cieszą nas, wręcz podniecają w tych wzniosłych momentach nasze „boskie” możliwości.

Ale jednocześnie drżymy ze słabości, strachu i grozy przed tym potencjałem. To niemal usprawiedliwiony strach przed byciem rozdartym, przed utratą kontroli, przed byciem rozbitym i złamanym – a nawet uśmierconym przez takie doświadczenie.

To właśnie ten boski pierwiastek tak nas fascynuje, przeraża, miesza i motywuje. I to przed nim tak bardzo się wzbraniamy. To ludzkie egzystencjalnie kłopotliwe położenie: że jednocześnie jesteśmy ROBAKAMI i BOGAMI.

Obawa poznania samego siebie jest bardzo często analogiczna do strachu przed światem zewnętrznym. A czymże innym jest ten strach niż strachem przez rzeczywistymi siłami naszych twórczych możliwości?

To strach obronny, chroni nasze poczucie wartości, miłości własnej i samoposzanowanie. Jesteśmy skłonni bać się wszelkiej wiedzy, która mogłaby obudzić w nas uczucie pogardy do samych siebie lub poczucie niższości, słabości, braku wartości, poczucie, że jesteśmy źli i musimy się wstydzić. Chronimy siebie i swój idealny obraz przez represję i inne podobne mechanizmy obronne, które w swojej istocie są sposobami na to, żeby nie uświadamiać sobie prawd nieprzyjemnych.”

Błąd: Brak formularza kontaktowego.